Strefa ekonomii

Popyt w ekonomii jest relacją pomiędzy ceną danego dobra, a ilością, jaką konsumenci są skłonni nabyć w określonym czasie. Przy określonej cenie rynkowej konsumenci zgłaszają zapotrzebowanie na dobra i usługi. Wielkość popytu uzależniona jest przede wszystkim od dochodów konsumentów. Wzrost dochodu powoduje, że społeczeństwo więcej środków pieniężnych wydaje na konsumpcję. Spadek cen również powoduje wzrost popytu. Spadek cen spowodowany jest niską inflacją i niskimi kosztami wytwarzania. Przedsiębiorstwa przy niskich kosztach produkcji wytwarzają więcej dóbr i usług, aby nie powstały zapasy magazynowe obniżają ceny, a to skutkuje większą sprzedażą. Jest to tak zwany mechanizm rynkowy. Popyt na dobra i usługi można rozpatrywać w dwojaki sposób, jako popyt indywidualny, czyli od strony pojedynczego podmiotu gospodarczego i jako popyt rynkowy, czyli suma popytów indywidualnych. Jest to mierzenie popytu w jednostkach makroekonomicznych i mikroekonomicznych. Na wielkość popytu wpływają również gusty i upodobania nabywców.

Równowaga rynkowa jest pojęciem ściśle związanym z ekonomią. Równowaga jest to stan, w którym rzadko występują zmiany. Przy badaniu równowagi, należy określić, jakie warunki muszą być spełnione, aby stan równowagi osiągnąć. W analizie równowagi biorą udział zmienne, które na tę równowagę oddziałują. W stanie równowagi wszystkie zmienne znajdują się w stanie spoczynku. W analizie równowagi rynkowej badane są takie wielkości jak podaż i wielkość podaży, popyt i wielkość popytu. Równowaga rynkowa występuje, gdy wielkość popytu równa jest wielkości podaży. Oczywiście jest tu barana pod uwagę cena zwana ceną rynkową. Stan takiej równowagi w gospodarce nie zawsze jest korzystny. Równowaga na rynku nie jest pożądana przy niepełnym zatrudnieniu, a także przy wysokich stopach procentowych. Przedstawiona graficznie krzywa popytu i krzywa podaży ilustruje równowagę rynkową. Punkt przecięcia tych krzywych jest punktem równowagi rynkowej. Aby wyznaczyć równowagę rynkową, należy uwzględnić wszystkie dobra, jakie są produkowane.

Ekonomia matematyczna jest kierunkiem ekonomii zajmującym się badaniem zjawisk gospodarczych. Do badań wykorzystywane są techniki matematyczne, takie jak analiza szeregów czasowych i programowanie dynamiczne. Podstawowym modelem ekonomii matematycznej jest wzrost gospodarczy, podstawą analizy procesów gospodarczych jest matematyka w powiązaniu ze statystyką. W ekonomii występują zmienne ekonomiczne, między którymi występują zależności, matematyka stanowi podstawę ich formułowania. Dane zjawisko ekonomiczne opisuje model matematyczny, który może mieć postać funkcji, równania bądź układu równań. Modele matematyczne ekonomiści łączą w systemy, które dają odpowiedzi na wiele nurtujących pytań. Dzięki temu z wyprzedzeniem analizowane są skutki podejmowanych decyzji. Ekonomia matematyczna stanowi uzupełnienie statystyki, ekonometrii, prognozowania i badań operacyjnych. Prognozy tworzone są w oparciu o konkretne stworzone modele matematyczne, na podstawie których ustalane są reguły postępowania.

Szerokim pojęciem ekonomii jest ekonomia społeczna, której rdzeniem jest środowisko przedsiębiorstw społecznych. Inną nazwą ekonomii społecznej jest ekonomia solidarności, ekonomia obywatelska, gospodarka społeczna. Działalność przedsiębiorstw społecznych ma głównie cele społeczne. Zyski takiej działalności nie zwiększają dochodów właścicieli, są przekazywane na dalsze inwestycje i cele społeczne. Ekonomia społeczna charakteryzuje się kryteriami ekonomicznymi. Zasadą jest prowadzenie działalności społecznej w oparciu o instrumenty ekonomiczne. Działalność charakteryzuje niezależność i suwerenność w stosunku do innych instytucji publicznych. Jak w każdej działalności ponoszone jest ryzyko ekonomiczne, ekonomia bada przyczyny i skutki działań i zachodzących procesów. Działalność społeczna ma charakter obywatelski, realizowane są cele społeczne. System zarządzania powinien być jak najbardziej demokratyczny, przedsiębiorstwa społeczne mogą pełnić różne funkcje. Wśród kompetencji tych działalności możemy wyróżnić integracje społeczną i rynek pracy, dostarczanie dóbr i usług publicznych, działalność handlowa i produkcyjna, usługi o charakterze wzajemnym.

Inflacja jest złożonym procesem, w którym zachodzi ruch zjawisk ekonomicznych. O inflacji mówimy, gdy ceny dóbr i usług na rynku rosną. Przeciwieństwem inflacji jest deflacja. Inflacja, czyli wzrost poziomu cen powoduje nieakceptowane społecznie zmiany, zmienia się podział dochodu narodowego. Przyczyn i przejawów inflacji jest bardzo dużo, są one skutkiem polityki gospodarczej kraju. Zbyt wysoka i szybka inflacja wywiera negatywne skutki na całą gospodarkę. Inflacja, która ma miejsce tylko w gospodarce danego kraju, jest inflacją wewnętrzną, inflacja, która wynika ze stosunków gospodarczych z podmiotami zagranicznymi nazywana jest inflacją zewnętrzną. Wewnętrzną przyczyną inflacji może być wzrost popytu i podaży, mówimy wtedy o inflacji popytowej i potażowej. Przyczyny inflacji popytowej stoją po stronie konsumentów, występują stałe przesunięcia w popycie. Inflacja potażowa inaczej kosztowa jest skutkiem wzrostu kosztów produkcji. Przedsiębiorstwa w związku z większymi kosztami wytwarzania podnoszą ceny swoich dóbr i usług.